Як жыць - дык жыць для Беларусі...

Максім Багдановіч

"І яшчэ таму Багдановіч бачыў далей, што ён ніколі не страчваў веры ў неадольнасць чалавечага руху наперад". (У. Караткевіч)

"Гэта невялікая, сціпла выдадзеная ў друкарні Марціна Кухты кніжка стала легендай, сапраўдным вянком на высокім чале беларускай паэзіі". (Т. Чабан)

Так зайздрасна: насіць вянок паэты

І мець імя задумнае Максім,

Кахаць зямлю з яе жыццём глухім

І песняй перавіць юнацтва леты; 

Ад хараства не ведаць іншай мэты

І адшукаць, што горда поўны ім,

І родны люд у руху маладым,

І зачарованых палеткаў кветы. (У. Жылка)

Нізка голаў схіляю, юнача,

Перад вечным глаголам тваім. (У. Караткевіч)

Чаму здараецца

Ў жыцці у нашым часта,

Што лепшыя сыходзяць

У нябыт, у цемру першымі?..

Бывае, толькі-толькі пачынае

Дарунак Божы -

Талент - расцвітаць,

Як раптам... смерць

Й сцюдзёны жвір магільны...

Што застаецца? -

Творы, кнігі, словы... (Ю. Півуноў)

Калі паміраюць паэты,

Што ні перад кім не гнуцца, —

У чалавецтва прасветы

На ўсе вякі застаюцца. (А. Грачанікаў)

Ён навучыў, здаецца, гаварыць

Па-беларуску нават кіпарысы,

Барвінак на магільніку гарыстым

Ён навучыў, здаецца, гаварыць. (Я. Сіапкоў)

"Ён не толькі наш настаўнік, але і нібыта святло сэрца нашага, улюбёны сын, з нараджэннем якога мы пачалі новае жыццё, які зрабіў нас мудрэйшымі і дабрэйшымі, адкрыў нам вочы на нас саміх, прымусіў па заслугах ганарыцца сабой." (У. Караткевіч)

Даруй, Паэт!

Прабач, шаноўны,

што у вірлівай мітусні

ірвалі з жарам бессаромным

сваёй Айчыны карані.

Такіх Сыноў не лішне мела

многапакутная зямля —

то зарастала, то мялела

табой ўзараная ралля. (М. Кавалеўскі)

...Вінаграду сонечная гронка

Падваконнік зманліва кране...

А яму ўсё родная старонка

Мроіцца ў расчыненым акне.

А над бухтай, сіняй і санлівай,

Над адвечнай бездарожжу хваль

Лебядзінай песняю шчымлівай

Поўніцца асмужаная даль. (М. Скобла)

Як жа многа мясцоў для магіл,

Толькі месца няма для Максіма. (А. Барскі)

Смерці Паэта няма —

Ёсць Нараджэнне!

Песняй абвостраны слых,

Чуеш, Максім? — не ўмірае!

Гэта з табой. І для ўсіх

Зорка Венера світае. (Я. Янішчыц)

"Вянок" М. Багдановіча ў спалучэнні з некаторымі вершамі, напісанымі ім прыкладна ў той жа час, — гэта, несумненна, прадмет гордасці кожнага адукаванага беларуса, усіх славян, а гэта значыць — здабытак і сусветнай культуры". (А. Лойка)

Хто нашу зямельку адновіць,

Верне яе блакіту бязмеры?

Глядзіць у вочы Максім Багдановіч

Вачыма зоркі Венеры. (Д. Бічэль)

Паклон табе, горды Сакольнік

Беларускага крэўнага слова,

Беларускага вечнага слова,

Што ты заручыў яго з небам.

Дзякуй, Максім Багдановіч! (Р. Барадулін)

Багдановіч, вартуй,

Кожны крок наш і і рух недарэчны…

Хай загадка твая

Застаецца загадкаю вечнай. (Л. Дранько-Майсюк)

"М. Багдановіч заўсёды быў блізкі да музыкі. І гэта адчуваецца не толькі ў незвычайнай музыкальнасці яго вершаў, але і ў многіх крытычных артыкулах пра музыку, творчасць асобных кампазітараў. Думаецца, што музыка, песня адыгралі галоўную ролю ў станаўленні яго паэтычнага таленту, шчырага, непаўторнага па цеплыні пачуццяў. Уся паэзія класіка беларускай літаратуры напоўнена музыкай, што праяўляецца і ў схільнасці да пэўнай тэматыкі, і ў трактоўцы з'яў рэчаіснасці. і ў стварэнні мастацкіх вобразаў, і ў асаблівых адносінах да рытмікі і строфікі верша, у вытанчаным валоданні фанетычнай палітрай". (І. Паступальскі)

"Максім Багдановіч быў перакананым і палымяным інтэрнацыяналістам. Сведчанне таму — не толькі яго дасканалыя майстэрскія пераклады паэзіі з розных моў свету (а перакладаў ён з арыгінала), але і яго выдатныя артыкулы
 аб паэтах іншых народаў, прасякнутыя шчырай братэрскай любоўю і павагай. Разам з Купалам, Коласам і Цёткай ён стаў заснавальнікам адной з самых выдатных традыцый беларускай літаратуры — традыцыі інтэрнацыяналізму, братэрскай дружбы, узаемапавагі — традыцыі, якой неабходна асабліва да- ражыць і якую няспынна трэба развіваць". (М. Чырскі)

"Вянок" М. Багдановіча можна назваць сэрцам яго паэзіі, узорам самараскрыцця ў ім чалавека — шукальніка сацыяльнага разняволення, палітычнай свабоды, гармоніі прыгожага і добрага — чалавека, якім быў сам М. Багдановіч. ("Настаўніцкая газета")

"Багдановіч паэтызаваў перш за ўсё драмы і трагедыі сваёй сучаснасці: убачанае ім у вёсцы і горадзе, звязанае з яго роздумам над эпохай увогуле”. (А. Лойка)

"Любіў Максім Багдановіч народную песню за яе меладычнасць, эпічны размах і лірычную цеплыню”. (С. Майхровіч)

"Тое, што мы завём подзігам, – для яго натуральная манера мысліць і жыць”. (М. Стральцоў)

"Аб чым бы ні пісаў М. Багдановіч, да якога б жанру літаратуры ён ні звяртаўся, яго пяром вадзіла шчырае жаданне ўзняць родную літаратуру на новую вышыню”. (Р. Шкраба)

"Без пары адцвілі, адзвінелі гады, і цябе падкасіла нядоля”. (М. Васілёк)