Як жыць - дык жыць для Беларусі...

Выказванні пра кнігу

Кожны з нас памятае прачытаную ў юнацтве першую кнігу. (Я. Скрыган)

А наогул я люблю чытаць. (І. Шамякін)

Я вярнуўся дадомы з прывычкай многа чытаць. (К. Чорны)

Праходзілі вякі, адыходзілі ў нябыт пакаленні, знікалі магутныя дзяржавы. а кніга - вялікае цуда, створанае чалавечым розумам, - жыла, хвалявала сэрцы, абуджала думку. (С. Александровіч)

Бясследна нішто не міне,

Гісторыя слова адродзіць.

Ты — мост,

па якім да мяне

Мінуўшчына ў госці прыходзіць.

Мільгаюць старонкі твае —

I мы размаўляем з вякамі,

I продак да нас дастае

Радкамі, нібыта рукамі.

Учора і сёння —

Штодня —

У люты мароз і ў адлігу

Стварае людская радня

Жыцця непаўторную кнігу.

Мы пішам адменным пяром,

Што ўручана родным народам.

Пілот у нябёсах —

крылом,

Араты на полі —

нарогам. 

Мы — словы такога пісьма,

Якое ў вяках не сатрэцца.

Ты — мост,

па якім нездарма

Іду я з патомкам сустрэцца.(П. Макаль)

Сярод хаты -

Стол для частунку, для бяседы,

А на сцяне - рог паляўнічы

І стрэльбіна старога дзеда,

І побач - з кнігамі паліца.

Я ўзяў адну, без пераплёту,

Відаць, шмат па руках хадзіла,

Відаць, чыталася з ахвотай...

"Мой родны кут, як ты мне мілы.." (М. Танк)

Псалтыр, пакрытую няжорсткай бурай кожай,

Я ўзяў і срэбныя засцёжкі адамкнуў,

Перачытаў радкі кірыліцы прыгожай

I воску з ладанам прыемны пах пачуў. (М. Багдановіч)

З паглядам,

дзе мары вялікія спелі,

жаданні —

пасобіць айчыне хоць крышку,

каб ластаўкай

родныя словы запелі,

і родныя словы,

і першыя кніжкі. (М. Дукса)

Казалі, — рукапісы не гараць,

А я аднойчы бачыў, як гарэлі

У печы Галубковы акварэлі,

Як вершы адпраўлялі паміраць,

Сагрэтыя яшчэ жывым дыханнем,

I ласкаю, і трапяткім каханнем,

А кажуць, — рукапісы не гараць. (С. Грахоўскі)

Ёсць рукапісы, змест якіх сцярты, ледзь знаць,

Ці нат другі напісан сэнс бязбожна.

Іх палімпсестамі прынята здаўна зваць,

І першы іхні змысл пайме не кожны. (У. Жылка)