Як жыць - дык жыць для Беларусі...

Радкі беларускіх аўтараў пра хлеб

Гэты хлеб для цябе і сястры, еш яго на здароўе. (А. Куляшоў)

Які надзвычайны ў нас хлеб і які

Прыгожы, духмяны бясконца. (М. Танк)

Я помню малады водарны хлеб, які маці вымала з печы. (М. Лупсякоў)

У хаце прыемна пахла цёплым хлебам і напаленай печкай. (І. Мележ)

З брыгадай дружнай за працай спорай

І не заўважым, як прыйдзе скора

З духмяным хлебам гарачы поўдзень. (М. Танк)

Няма нічога смачнейшага за свежы хлеб. (У. Караткевіч)

На белым вышываным ручніку -

Адкроеная луста хлеба. (В. Вітка)

І людзі, што пшаніцу, жыта сеюць,

І сонца, што палеткі саграе,

І дождж, і вецер, што над полем вее,

І аграном, што рана устае,

І хлебапёк,

І нават прадаўшчыца;

Камбайны, элеватары, млыны,

І грузавік, што пад дажджом імчыцца, -

Ствараюць хлеб

Для нас усе яны. (П. Панчанка)

Міколка стаў наразаць хлеб на стол. (М. Лынькоў)

Зямны паклон, падзяка і пашана

Ўсім, хто свежым хлебам корміць нас,

Хто кожны колас пестуе старанна,

Хто і арэ і сее ў добры час. (С. Грахоўскі)

Не растуць хлябы, марнуюцца,

Сохне праца ўся вялікая. (Я. Колас)

Звоняць зялёныя струны

Калгасных жытоў і пшаніц. (П. Броўка)

Спачатку ўсё ж быў хлеб,

А потым - слова.

Спакон быў чалавечай мовай хлеб,

Пакладзены на стол,

Пароўну разламаны,

Як мудра ён яднаў плямёны,

Свет людзей! (М. Арочка)

Хлеб - ёсць здаўна завядзёнка -

Першы ўзыходзіць на стол.

Бразнула звонка заслонка -

Пах жыццядайны наўкол. (С. Грахоўскі)

Хлеб чорны, хлеб жытні

Я шчыра ўслаўляю -

Смачнейшай яды

Папраўдзе, не знаю. (П. Броўка)

Адценне слоў – не глупства,

Ты ім не пагарджай.

Скарынка. Скіба. Луста.

Акраец. Каравай.

Акраец – шлях, дарога

І зайцаў хлеб лясны.

Скарынка – сум, трывога

І боль былой вайны.

Здараецца, вядома,

Што, выпіўшы ў гасцях,

Грызе скарынку дома

Пахмурны халасцяк.

А скіба – дзень вясновы.

Ралля. Плугі. Сяўба.

Наш хлеб – жыцця аснова,

Працяг і барацьба.

А луста – слова сытнае,

Духмянае і шчодрае.

Яно ад маці – сітнае

Ці наздравата-чорнае.

А каравай – вясельнае,

Святочнае яно.

На ручніку нясе яно

І радасць, і віно.

І справа тут не ў ежы,

А ў смачным змесце слоў,

І ў жытным ветры свежым,

І ў звоне каласоў… (П. Панчанка)

Пад потам арэ, барануе і сее,

Каб белага хлеба прыдбаці для вас,

А хто ж з вас яго ў бядзе пажалее?

Паслухалі ж песні яго вы хоць раз? (Я.Купала)

Мы ўсе ведаем чорстваму хлебу цану,

Бо мы выйшлі з таго пакалення, якое

Знала чорныя дні, горкі смак палыну... (М.Танк) 

Наш хлеб сумленны — не прыманка,

Хоць ён нялёгка нам даецца (А.Пысін).

Растуць непрыкметна салдацкія дзеці.

Ім хопіць работы на нашай планеце,

Ім хопіць зямлі і блакітнага неба,

Крынічнай вады і духмянага хлеба (С.Грахоўскі).

У непагадзь і ў ясную пагоду

Да болю адчуваю кожны раз:

Мы ўсе з таго няскоранага роду,

Што чыстым хлебам шчодра корміць нас (С.Грахоўскі).

Настаў і час перакусіць.

Успомніў Хлеб Вандроўнік, 

Што недзе, кінуты, ляжыць,

Духмяны і цудоўны! (М.Танк).

Навечна будзь благаславёны,

Запрацаваны ў поце хлеб,

Не квашаны і не салёны,

Для важных спечаны патрэб! (П. Броўка)

А ў печы дыхаў наздраваты, чорны,

Замешаны на горкім поце хлеб (С.Грахоўскі).

 Дыхне

Засмягласць нівы ў новым хлебе (А.Пысін). 

І не было б на стале ў нас

Пахучага хлеба (М.Танк).

Побач красуе —

Ну й малайчына! —

Смачны, жытнёвы,

Мінскі наш, з кмінам (П.Броўка).